Maceralı Bir Yürüyüş Hatırası: Kartepe’den Melekçeoluç’a

İstanbul’dan hareketli, günübirlik yürüyüş yapabileceğiniz, doğada güzel zaman geçirebileceğiniz bir rotadan bahsetmek istiyorum. Rota, Kartepe semalarından başlayıp Altıoluk yaylası güzergahındaki Soğucak Yaylasına, oradan da kah orman içerisinden kah araba yolundan Melekçeoluç Köyü’ne doğru devam ediyor. 6-8 saat aralığında süren bir yürüyüş hatırasına hazır mısınız? Ama önce doğa ve yürüyüş severler için bir öneride bulunmak isterim; Orman Yürüyüşlerinde Doğa ile Bağı Kuvvetlendiren Kitaplar adlı içeriğimizi henüz okumadıysanız buraya tıklayabilirsiniz! İyi okumalar…

Yolculuğumuzun Başlangıç Noktası Kartepe

Araçla Maşukiye ardından Kartepe semalarına doğru yol almıştık. Hava serin sayılırdı, yukarıya doğru çıktıkça ise sıcaklıktan hiç eser kalmadı. Bir de sis giderek kendini göstermeye başlayınca işte tam istediğimiz havalar bunlar diye düşündük. Yürüyüşe başlayacağımız yerde ufak bir mola verdikten sonra 28 kişilik bir yürüyüş grubuyla bu keşif turuna katıldık. Altıoluk yaylasına doğru başlayan yürüyüşümüzün ilk 1, 1 buçuk saati toprak yolda gerçekleşti. Altıoluk yaylasında kuzulara, koyunlara merhaba diyerek yola devam ettik.

Altınoluk Yaylasına Kadar Her Şey Güzeldi

Saat 12.00 gibi mola verdiğimiz yaylada yemeklerimizi yedik, dinlendik ve işte zorlu parkur bundan sonra başladı. Dere yatağını takip ederek tırmanmaya başlayınca çok zor olmadığını düşündük, sadece aşağıda dereye doğru düşmemek için dikkatli olmanız gerekiyordu. Yürüdüğünüz yer toprak ve zaman zaman kaygan olması nedeniyle bastığınız yer sağlam olmuyor. Bazı arkadaşların yükseklik korkusu olduğu için bu durum grubun yürüme hızını yavaşlattı. Sonra ne oldu tahmin edin, keşif gezisini yürüten grubun lideri ve arkasındaki öncü birkaç kişiyi kaybettik! Şöyle gitmişlerdir, böyle gitmişlerdir derken, bir şekilde sıkıntılı yürüyüş bölgesinde düzlüğe çıkana kadar devam ettik. Sonra da kaderimizle baş başa kalıp, “Ee, peki şimdi nereye doğru gideceğiz?” dediğimiz yere geldik.

İşte burada epey bölünmeler, stresli dakikalar geçirdik. Biri Gps'e bakıyor yanlış yerde olduğumuzu sağ tarafa doğru orman içerisinden gitmemiz gerektiğini söylüyor. Bir diğeri dereyi takip ederek bir şekilde yolumuzu bulabileceğimizi, Soğucak Yaylasına çıkmasa bile bir şekilde bir yere çıkacağımızı söylüyor. Bir başka kişi olduğumuz yerde bekleyelim, bizi kaybedenlerin geri gelip bulması lazım diyor. Of her kafadan bir ses çıkıyor, tahmin edersiniz ki stres, endişe hat safhada! Sonuçta ormandasınız, etrafınızda bir hayat belirtisi yok, telefon çekmiyor, bir Gps var ama ne kadar güvenilir? Zaten saatlerdir yürüyorsun, bir de kaybolmuşsun üstüne!

Rotayı bitirmemize ise neredeyse daha 4 saat vardı. Geriye kalan grup da bir şekilde ikiye ayrıldı. Toprak yoldan gidelim yolumuzu bulalım diyenler bir de Gps'e güvenip ormanı takip edelim, yolumuzu bulalım diyenler. Açıkçası ben Ormanı takip etmek istemiyordum. Zaten saatlerdir ormanın içinde, orman güllerine tutuna tutuna aşağı inip çıkmışız. Ayaklarımı hissetmemeye başlamışım bu yüzden düz yolda yürümek istiyordum artık.

Sonra bir şekilde ortak bir karar vererek toprak yolda yürümeye karar verdik. Yarım saatlik yürüyüş sonrası toprak yol, asfalt yola bağlandı ve bu duruma herkes pek sevindi, “Tamam doğru yoldayız artık bu yol bizi bir şekilde bir yere çıkarır.’’ dedik. Çünkü ağaçlar kesilmiş, odunlar yol kenarına istiflenmiş, evet bir hayat belirtisi var ama pek hoş bir atmosfer değildi! Sonra yokuş başladı derken benim nefesim kesildi. Resmen katır öldüren bir cinsten yokuştu. O şekilde 2 saat kadar tırmanarak belli bir düzlüğe ulaştık. Bazı ormancılarla karşılaştık ve doğru yolda olduğumuzu söylediler. Artık telefonunda çektiği bir bölgeye geldiğimiz için grup lideri ile iletişime geçebilmiştik tam 2,5 saat sonra...Onlar bizden önce varmışlardı bile.

Soğucak’ta da Mutlu Anlar Bizi Karşılamıyor…

Sonunda Soğucak'a geldik. Kurak, birkaç evin olduğu bir yayla imiş. Saat 17.00 olmuştu bile... İki saat kadar daha yolumuz var dediler Melekçeoluç köyü için. Kendimi bir şekilde avuttum, çünkü pilim bitmişti bile. Dile kolay saat 10.30'dan beri yürüyoruz! Arada 5-10 dakikalık dinlenmelerimiz oldu o kadar. Neyse sonra yarım saat kadar düz yolda yürüdük ve orman içine daldık. İşte asıl olay burada başladı tekrardan. Sürekli yamaç aşağı düşmemeye çalışarak, ağaçlara, orman güllerine tutuna tutuna inmeye başladık. Ayaklarımızda artık hiç derman kalmamıştı! Bırakın yürümeyi, adım atacak halim yok ama gruba ayak uydurmak zorundayım. Sabrımı, sınırlarımı bu yürüyüşte baya zorladım. Evet orman içinde olmak güzel, hiç ayak basılmamış yerlerde olmak güzel, ama 7-8 saate varan bu yürüyüş işkenceye dönmeye başlayınca artık insan isyan ediyor!

Maceralı Yolun Sonu Melekçeoluç Köyü

Orman etabını bitirdik ve düz yola kavuştuk. 10 dakika sonra araç görünmüştü bile. Araca doğru koşup tekerleği, koltukları vallahi öpmek istedim! Herkesin pili bittiği için Melekçeoluç köyüne arabayla gitmeye karar verdik.

Son olarak köyde bir yaşlı çiftin evinde yemek molası verdik. Önceden alınan yiyecekler köy evindeki kuzinede pişirildi, evinden yemek veya sandviç getirenler hep beraber olduk ve bir masa kurarak, gezimizin analizini yemek eşliğinde yaparak, bu geziyi sonlandırdık. Dönüş yolunda artık keşif gezilerine küçük bir mola vermem gerektiğini fark ettim!

Merak edenler için rotamız yukarıdaki güzergah üzerinden oldu.

Yolu Kartepe Kayak Merkezi’nden geçecek olanlar için Keşif Rehberi’nden bir öneri daha, Türkiye'deki Kayak Merkezleri Hakkında Her Şey adlı yazımız için buraya tıklayabilirsiniz!

Kartepe bölgesine yakın uygun fiyatlı konaklama önerileri için ise aşağıya bakabilirsiniz;